Berichten met het onderwerp: verkiezingen oekraine

De Oekraïense president Porosjenko kan samen met premier Jatsenjoek doorregeren, en ze krijgen de zelfredzame burgers erbij cadeau.
De partij Zelfredzaamheid is volgens de eerste uitslagen de derde partij van het land, en daarmee de grote verrassing van de verkiezingen. De partij bestaat uit louter nieuwe gezichten, vooral burgeractivisten die de spil vormden van de Maidanrevolutie en de hervormingsbeweging die daarop volgde.
Zelfredzaamheid werd opgericht door de populaire burgemeester van de West-Oekraïense stad Lviv, Andrej Sadovy.... lees verder in Vrij Nederland.

   

'Vandaag enquêteer ik bij het stembureau. Daarmee verdien ik 200 grivna (11 euro). De opkomst is niet groot in Teremki. Over de uitslag valt weinig te zeggen.
Tot de verkiezingen hebben mensen hoop. Maar volgende maand zal blijken dat ons leven niet veranderd is. Dan zullen de prijzen stijgen en moeten we onze huid zelf redden.
Het wordt winter in Oekraïne. Twee dagen geleden gaf burgemeester Klitsjko de opdracht de kachel in Kyiv aan te zetten. M’n flatje is enigszins verwarmd, maar warm water hebben we niet. Ik was me elke dag, door een pan met water te koken en dat naar het bad te dragen. 
De apotheken in Oekraïne draaien overuren. Zij smeren de mensen pillen en drankjes aan. Maar we kunnen beter gezond eten. Groente, fruit, vers brood en vlees. Een land met zwakke mensen is een zwak land.
Maar gezond eten kost geld. Een gemiddeld maandsalaris is 3000 grivna (165 euro). Aan gas, water en elektriciteit ben ik 750 grivna (42 euro) kwijt. Deze jas is lekker warm, maar kostte 1500 grivna (88 euro). Dan schiet gezond eten erbij in.
Deze sigaretten zijn slecht voor me. Je wilt niet weten wat ze erin stoppen. Een keer per week gun ik mezelf echte tabak. Dan vergeet ik even alles.
Een jongen als ik heeft een goede computer nodig, met snel internet. Maar die kan ik me niet veroorloven. Mijn computer loopt telkens vast als ik iets download.
Momenteel heb ik geen werk. De banen zijn schaars; er zijn veel mensen vanuit het oosten gekomen, die hier ook werk proberen te vinden. Hopelijk heb ik maandag weer een klus.
Maar kom, we moesten weer eens aan de slag.'

Sasja (Oleksandr), in Teremki, Kyiv.

   

Maar er lijkt een derde weg tussen gematigdheid en radicalisme. Interessante nieuwkomer is de partij ‘Zelf Hulp’, opgericht door de burgemeester van Lviv, een van de drijvende krachten achter Euromaidan. Oekraïners moeten het zelf doen, vindt deze groep burgeractivisten. Nummer 1 op de lijst is de 34-jarige Hanna Hopko, die er de afgelopen maanden in slaagde enkele hervormingen door het parlement te loodsen. De grootste barrière voor de activisten lijkt het gebrek aan politieke ervaring, maar toch staat de partij op zo’n acht procent in de polls.
De jonge jurist Dmitri, die onlangs twee van zijn gesneuvelde vrienden naar het graf moest brengen, denkt te gaan stemmen op Zelf Hulp. ‘Oekraïne moet nu vechten. Daartoe hebben we radicale mensen als Jarosj van de Pravy Sektor hard nodig. Maar daarna moeten we de democratie opbouwen’. Hij hekelt de ‘TrashBucketChallenge’, een actie van de Pravy Sektor waarbij corrupte politici letterlijk in de vuilnisbak worden gegooid.
Lees m'n blog in Vrij Nederland hier.

   

Radicaliseert Oekraïne?
Hoewel zijn paramilitaire organisatie annex politieke partij nauwelijks een rol speelt in de verkiezingen, trok Dmitri Jarosj, de leider van de Pravy Sektor, vandaag een bomvolle zaal in Lviv. Zo’n tweeduizend mensen luisterden naar de slissende basstem, gehuld in legerkostuum. 'Jarosj haalt voor Oekraïne de hete kastanjes uit het vuur. Mijn vrienden zien dat hij voorop gaat in de strijd', zei een jonge advocaat die ook Dmitri heette - zeven van zijn vrienden vechten nu aan het front.
Ik vroeg rond onder de aanwezigen. Radicaliseert Oekraïne?
Zoals de meesten begon ook Dmitri zijn antwoord met de economische rampspoed. 'Alles is twee keer zo duur als een paar maanden geleden. Een computer kopen gaat niet. Een eenvoudig cafébezoek kunnen we ons niet veroorloven. We staan stil in onze ontwikkeling.' Toen ik doorvroeg, bleek dat Dmitri zijn twee beste vrienden naar het graf had gedragen; ook zij waren gesneuveld in het oosten.
Van getroffenen van de oorlog zou je meer radicalisme verwachten, maar de nuance overheerste. Zo vonden de meeste mensen de TrashBucketChallenge, een door de Pravy Sektor georganiseerde campagne om voormalige kopstukken van het regime van Janoekovitsj letterlijk in de vuilnisbak te gooien, te ver gaan. De meerderheid gaf aan niet op Jarosj te gaan stemmen. 'Zonder radicale strijders als Jarosj was Oekraïne onder de voet gelopen. Maar om het land op te bouwen hebben we andere mensen nodig.'
Na de speech van Jarosj zong men vurig het volkslied, de hand op het hart.

   

Het wordt winter in Oekraïne. En de fakkels zijn terug.
Ik schrok me wild, vlak na de verkiezing van Janoekovitsj in 2010. Een golf van frustratie ging door Lviv. ’s Avonds liepen mannen rond met fakkels en onduidelijke vlaggen. Op het eerste gezicht herinnerde het me aan de neonazimarsen van Jobbik in Hongarije, maar bij nader inzien was het anders: in Boedapest waren de deelnemers niet alleen agressief maar ook ideologisch fanatiek; hier hadden de marsen iets energieks en de deelnemers bleken vriendelijke jongens die gewone dingen wilden, zoals niet bestolen worden door de overheid.
Vandaag werd in veel plaatsen in Oekraïne een ‘mars voor de helden’ gehouden, al dan niet met de roep om erkenning van het Oekraïense Opstandelingenleger (OePA, jaren vijftig) door het parlement. Het begon in Lviv eerder deze week, vanmiddag ook in Kyiv, en vanavond in het Oost-Oekraïense Kharkiv en zelfs in de provincie Donbas, in Kramatorsk.
Vanochtend liep een eerdere betoging tegen corruptie uit de hand, wat vooral prachtige plaatjes opleverde. In de TV-verslagen werden de demonstraties uiteraard op een grote hoop gegooid, terwijl een ingewijde journalist de rellen van vanmiddag als een provocatie beschouwde, en de president het zelfs een poging tot een tweede front noemde.
De verkiezingen naderen. Vandaag zagen we opnieuw de krampachtig gebalde vuist van een volk dat zich in het voortbestaan bedreigd voelt, door een vijand die dat verrekte goed in de gaten heeft.
Net als toen in 2010 branden de fakkels. Het wordt winter in Oekraïne.

   

Vergeet het kanonnengebulder rond het vliegveld van Donetsk, vergeet de verkoolde lichamen langs de weg naar Slavjansk - de werkelijke oorlog in Oekraïne zit in het hoofd en in het hart.
Het is de worsteling om radicaal te breken met het verleden, maar tegelijkertijd aan de toekomst te denken.
Om een oorlog te strijden moet je radicaal zijn, je leven durven verliezen, God aan je zijde weten, je meedogenloos toewijden aan het doel; anders red je het niet. Je  moet afrekenen met de verraders, de bedriegers en de kolonisten, maar tegelijkertijd opnieuw proberen samen te leven, beschaafd te blijven - mens te blijven.
De verkiezingscampagne in Oekraïne is een broedertwist tussen recht en rede; beiden lijken het gelijk aan hun kant te hebben, en de tegenstander weet dat als geen ander.