Het Oekraïense leger maakt progressie, maar tegen een hoge prijs. Er vallen veel burgerslachtoffers en ook onder militairen wordt het aantal doden en gewonden elke maand hoger. In Charkov bezocht ik het militaire ziekenhuis.
Het was overigens niet eenvoudig het ziekenhuis binnen te komen. Het Oekraïense leger loopt niet graag te koop met de keerzijde van de oorlog; de doden en de gewonden - wat ik goed kan begrijpen. Maar dankzij de hulp van enkele goede mensen, waarover ik later nog zal schrijven, lukte het. Gelukkig mocht fotograaf Jakov ook mee. Hij maakte heel terughoudend enkele mooie foto's, zoals deze - de foto haalde dan ook de krant. Het beeld is veelzeggend. Je koos, misschien uit patriottisme, misschien uit overmoed, om te vechten in het leger. Misschien moest je wel. En enkele weken of slechts dagen later lig je op je bed, samen met honderden andere jonge mannen, met schot-, scherf-, of brandwonden. Het was voor mij vreemd om in een ziekenhuis rond te lopen met alleen maar kerels zo oud als ik, of jonger. Mijn verslag voor Trouw lees je hier. (via Blendle)