"Kijk mamma, een gezin met drie kinderen." Twee inwoners van Charkov, een kleine jongen en zijn moeder, staan stil bij een marmeren bank in de vorm van een cirkel waar foto's hangen van de omgekomen Nederlanders. Met ingetogen belangstelling proberen ze de namen te ontcijferen. "God hebbe hun ziel", zucht de moeder uiteindelijk, en ze slaat een kruis.
De lobby van het naastgelegen Hotel Palace in het Oost-Oekraïense Charkov lijkt dit weekend wel Nederlands grondgebied. De enige Oekraïners zijn de pasgetrouwde stelletjes die er binnenschrijden, om zich te laten vereeuwigen voor de machtige zuilengalerij van het hotel - volgens de receptionist onlangs uitgeroepen tot het mooiste gebouw van de stad.
Maar de Nederlanders laten zich niet afleiden; ze zijn duidelijk op missie. "Wij mogen zelfs niet vertellen of we forensische experts zijn of leden van de marechaussee", zegt een van hen. Toch zijn de zwijgzame, afgetrainde mannen gemakkelijk te onderscheiden van de meer praatgrage forensische experts. "Zo'n buitenlandse missie is nieuw voor ons", zegt een jonge vrouw. "Maar we zijn er klaar voor. We kunnen omgaan met het idee dat we lichaamsdelen zullen vinden. Dat is ons vak." Lees mijn verslag uit Charkov vandaag op de voorpagina van Trouw.