In Lviv ontmoette ik een Joodse Amerikaan. “Niet religieus hoor!” haastte hij zich, maar toch vroeg hij me een rondleiding door Joods Lviv. Dus liepen we samen langs lege plekken waar ooit synagogen stonden. Het was warm en bij het concentratiekamp stonk het naar uitlaatgassen. Hoewel de Amerikaan thuis nooit een synagoge bezocht, wilde hij hier elk spoortje van de Joden terugvinden. Tijdens het diner na afloop deelde hij zijn verbijstering over de vernietigende kracht van de Holocaust, en het gebrek aan aandacht van de stadsbewoners voor het Joodse verleden. ’s Avonds, in de Filharmonie, speelde een klezmerband samen met het plaatselijke orkest. En met verve! De Amerikaan was diep geroerd. Aan zijn gezicht kon ik aflezen dat hij na vandaag Joodser was dan ooit.