Na uren gestaag voorbijtrekken hield het besneeuwde landschap halt. Er was niets dan de witte akker, die aan de einder geruisloos in de kosmos overging.
Ik sloeg het portier achter me dicht, en het jaagde me angst aan dat die droge klap onmiddellijk bevroor tot een ruwe ijsklomp en verkruimelde tot niets.
Pas toen de stilte was ingedaald, was ik in staat tot luisteren.
Ze kwinkeleerden, breekbaar maar scherp.
Piepkleine vogeltjes. Vorstvogeltjes. Ook hun gekwetter was als ingepakt, alsof er lijntjes omheen waren getekend zodat zij hun plaats zouden kennen in het onmetelijke wit. Ze dansten onzichtbaar vlak boven de diepbevroren grond.
Ik wist niet dat er vogeltjes bestonden die zingen in de sneeuw. Jij?
Zij moeten het diepe geheim van de aarde kennen, bedacht ik later pas, en ik denk dat zij dat bezingen - terwijl wij slechts zien als door een spiegel, in raadselen.