‘Het was een droom hè. Kom, zeg het me eerlijk - ik denk dat ik het hebben kan.’

‘Berezhany was een droom, Gekkie.’

‘Dank je. Ik wist het. Het witbesneeuwde landschap was veel te oud, mensen leven daar niet meer. Die heuvel is te stijl om op te bouwen, dat kan een kind zien. En ik weet best dat de nazi’s hier de mens wegvaagden, en dat de Sovjets de klus afmaakten - dat de overgeblevenen wegmoesten, de stadsfabrieken in.’

‘Klopt, Berezhany is de zoveelste luchtspiegeling van je. Zoiets bestaat niet meer.’

‘Ja. Ik zal de levendige straatjes vergeten, dat restaurant met die warme soep, het Sjevtsjenko-standbeeld met de laatste oorlogsdoden, dat sympathieke Poolse kerktorentje, die schijnbare synagogen, de markt, en de generatoren-in-het-geval-de-stroom-uitvalt.’

‘Wel jammer. Ik houd van dromen.’

‘Goed. Vannacht dromen we weer over Berezhany. Maar laten we het bij dromen houden, akkoord?’