Vannacht was ik in de studio van Radio 1, op het mij zo bekende tijdstip… Tussen 0.00 en 1.00 uur ’s nachts. Jarenlang werkte ik bij het radioprogramma Casa Luna, dat op hetzelfde tijdstip werd uitgezonden. Casa Luna. Een merk. Een begrip. Een grote liefde.
Altijd zat ik aan de andere kant van het glas, naast de technicus, de boel te organiseren en te regisseren. Nu moest ik de regie uit handen geven aan de programmamakers van de opvolgers van Casa Luna, Nooit Meer Slapen.
Het was trouwens een hele bedoening. Ik werd uitgenodigd door Sofoula, toen moest ik dingen opsturen naar Maike, ter voorbereiding van de uitzending werd ik gebeld door Anita - maar uiteindelijk ging ik praten met Anton.
Nu dus eens aan die ene kant van het glas.
Anton stelde goeie vragen, al zouden die - zo weet ik uit eigen ervaring - ingefluisterd kunnen zijn door Maike, of door Anita. Of misschien had Sofoula er zelfs de hand in, ook ik weet het niet.
Dat is de magie van de radio. Je hoort een gesprek, soms zelfs een mooi gesprek. Maar wat er allemaal omheen gebeurt... dat hoef je allemaal niet te weten.

Terugluisteren? Dat kan hier.